یک متن احساسی ( شعر نیست ) از من حقیر تقدیم به تو دوست عزیز....

                                                          گناه وجودم

گناه وجودم به قدر یه دریاست

نیازم به بخشش فراتر از این هاست

حیایی نکردم، ثوابی نکردم

بکردم گناه و چه ها که نکردم

گناهم بزرگ است، خدایم بزرگتر

بکردم گناه و ثوابی نکردم

به عرش خدایی، صدایم به زاری

به عبد گنه کار نگاهی نمایی؟

در آن دم گناه و سپس خواست بخشش

                    ***

خدایا ببخشای، که ذاتم خطایست

که بچه مدیدی است عجب در گناه است

عاشقی را، عاشقی باید

سخت تر و نرم تر از آب

غم و اندوه بلعد، غم و اندوه چو آب

نَحس راهی نبرد، قطره ای حتی به آب

سنگ را نرم کند، با دل سنگ ، ذره گونه چو اشک

دل عاشق خون است

روز و شب گریان است

دل عاشق نرم است، عقل او مجنون است

دل عاشق داشتن، جرئتی می خواهد

دل سنگ می خواهد، که بَرَد اندوهش

همچو جویْ در دریا، همچو دریا ساکن

دل عاشق دل نیست، دل عاشق یار است

یار عاشق دشمن، خود عاشق خوار است

              خدا

از خانه به امّیدِ امید بیرون می زنی .

امید زندگی بهتر، کار، امید پول .

 به امید هر چیزی که نداشته ای و حال کورسویی از هیچ کجا برایت چشمک می زند

که آری! میتوانی به آن ها برسی.

دلت گرفته است، دلت غمی بزرگ دارد

اما....

اما از چه کس و چه چیز؛ نمی دانی.

در خودت احساس خلأ میکنی، میخواهی آن را به هر نحوی پُر کنی .

به بی راهِ می روی، راه را فراموش میکنی

گُم میشوی، باز میگردی

پشت سرت، تاریکی است و تاریکی و تاریکی و تاریکی و تاریکی.

ترس وجودت را فرا می گیرد

ترس وجودت را فرا گرفته

لحظه ای....

احساس خشم میکنی

احساس توانایی

اما همه این ها به خاطر همان خلأ است

خلأئی که روحت را مثل خوره می تراشد.

هیچ، بلای جانت میشود

دلت میخواهد فریاد بزنی، پشیمان میشوی

ناامید میشوی، به آخر خط میرسی.

صدایی به گوشت می رسد، بلند وبلندتر میشود

فریاد روحت هر لحظه بلند تر میشود :

خــــــــــــــــــــــــــــــدا     خــــــــــــــــــــــــــــدا

داد می زنی، شیون میکنی.

اما....

اما هیچ !

سر خورده ای، حیران میشوی، زانوی غم به بغل میگیری

ناگهان....

در عین ناباوری، در عین سرخوردگی....

نور همه محیطت را روشن میکند

روحت، جسمت، فکرت .

دوبار فریاد می زنی :

خـــــــــــــــــــــــــــــــــــدا....!!!

صدایت فروکش میکند

صدایت هر لحظه ضعیف تر میشود

از یاد می بری

از خانه به امّیدِ امید بیرون می زنی ....

مسافر تاکسی آهسته روی شونه‌ی راننده زد چون می‌خواست ازش یه سوال بپرسه

راننده جیغ زد، کنترل ماشین رو از دست داد
نزدیک بود که بزنه به یه اتوبوس…از جدول کنار خیابون رفت بالا…نزدیک بود که چپ کنه…اما کنار یه مغازه توی پیاده رو متوقف شد

برای چندین ثانیه هیچ حرفی بین راننده و مسافر رد و بدل نشد… سکوت سنگینی حکم فرما بود تا این که راننده رو به مسافر کرد و گفت: “هی مرد! دیگه هیچ وقت این کار رو تکرار نکن… من رو تا سر حد مرگ ترسوندی!”

مسافر عذرخواهی کرد و گفت: “من نمی‌دونستم که یه ضربه‌ی کوچولو آنقدر تو رو می‌ترسونه”

راننده جواب داد: “واقعآ تقصیر تو نیست…امروز اولین روزیه که به عنوان یه راننده‌ی تاکسی دارم کار می‌کنم… آخه من ۲۵ سال راننده‌ی ماشین جنازه کش بودم…!”

باغ ما . . .

کرکس و کفتار دارد ، باغ ما
تا بخواهی ، مار دارد باغ ما
بلبلان از باغ ما کوچیده اند
جای بلبل ، سـار دارد باغ ما
باغ پهلویی ببین گل کرده است
گل ندارد ، خـار دارد بـاغ ما
بر دلش داغ بهاران مانده است
حـسرت دیـدار دارد ، باغ ما
سر درختی های ما یخ بسته است
سـر نوشـتی تـار دارد باغ ما
بر خلاف آنچـه مردم گفـته اند
باغـبان بسـیـار دارد باغ ما
بوی باروت است جای بوی گل
وحـشت کشـتار دارد باغ ما
در مـیان دهـکده پیچیده است
دیـو آدمخـوار دارد باغ ما
بـاغ ، تا بـاغی شـود بار دگر
صـد هـزاران کار دارد باغ ما
وصف باغ ما به «کیوان» رفته است
یک جـهـان اسـرار دارد بـاغ ما

الهی یاس باران کــن زمیـــــــن را تــلاوت کن بر انســــان یاسمین را

الهی سینـــــــــــــه ما را سبوکن به ما هنگام مستــــــی گفتگو کن

الهی جان بلبلهـــــــــــای مستت مرنجـــــان بنـــدگان گل پرســــتت

الهی عارفان را رقـــــــص خون ده الهی فیلــــسوفان را جنــــــون ده

الهی ما عبـــــــــــارت پیشگانیم همه یک مشــت لفظ اندیشگانیم

همه در حســــرت پرواز هستیم همه یک مشت کفتــر باز هستیم

الهی در هوای من هوس نیست الهی جز تو در من هیچکس نیست

الهی ما تـــــــو را از بــــر نداریم تو با مــــــائی و ما بـــــــاور نداریم

سالها بود که تورا میکردم

همه شب تا به سحرگاه دعا

یاد داری که به من میدادی

درس ازادگی و مهر و وفا

همه کردند چرا من نکنم

وصف روی گل زیبای تورا

تا ته دسته فرو خواهم کرد

خنجر خود به گلوگاه گناه

تو اگر خم نشوی تو نرود

قد رعنای تو از این درگاه

  
ای نوجوانم

دلت را خوش مکن ای نوجوانم

دلت را خوش مکن، من نیز چشیده ام

دلت را خوش مکن بر خیلی چیزها

دلت را خوش مکن ای مهربانم

دلت را خوش مکن، بس کن تو آخر

که نیلوفر دگر رحمی ندارد

غمت را کم بخور، یا بخت و اقبال

که آن مال کسی است، ای بی پناهم

توهم مانند من بی سرپناهی

تو هم مانند من، بی یار و یاور

توهم مانند من پولی نداری

توهم مانند من، غم داری یا کم؟

نگاهت را بدزد، آخر همین است

که چرخ آسمان قوت ندارد

دلت را خوش مکن، بردار زین را

که رسم روزگار، گاهی، ندارد

خودت را خوب ببین، قدت خمیده است

به سان پیرمرد، فرتوت گشتی

ز بهر این فلک پُر هستی از غم

تو ای بچه دلت بسیار گرفته است

نگُنجد شِکوه ات چندین و چند خط!!!

شاعر معاصر بچه .

             رستگاری !

آسمان نمناک بود

من می آمدم

راهمان تاریک بود

شهرمان غمناک بود

من می آمدم

چه شده است این جا ؟

چه چُنین اند مردم ؟

گشته اند میمون صفت یا که این ها گرگند؟

عابد راستکین ؟!

شده اند مردممان تقلیدکار

شده اند پرهیزگار

تقلید چه می کنند؟

نکند برده اند از یادشان

که چگونه بشوند رستِگار؟

رستگاری نه درنده خویی ست

رستگاری نه اطفار و اداست

رستگاری به نیک اقوالی ست

رستگاری به نیک کرداری ست

رستگاری به نیک پنداری ست

شده است ملعبه طفلک خُرد

یک عدد جانماز، یک عدد تسبیح

پسرم این ها خوب است لکن

(( خانه دوست در این شهر کجاست؟ ))

شاعر معاصر : بچه